Eg kunne sykla til tre bedehus på ti minutt. Der var det saft, kaker og fellesskap nok til å ha det kjekt på himmelvegen.

Bedehus.

Denne artikkelen er over fem år gammel

Me hadde nett sige ned i dei nye stolane i dei ferske lokala til Salem, Norsk Luthersk Misjonssambands renoverte storstove i Bergen sentrum. Det var ikkje Guds ord som skulle preikast over, men jobbseminar.

Det var då dei syrlege orda frå ein god kollega kom: «Her trur dei sikkert på helvete og slikt. He, he.»

Eg sa ingenting, men hadde nok ein gong fått stadfesta kva dei fleste tenkjer om bedehusforsamlingane det er så mange av på Vestlandet. At der inne mellom brune songbøker og slitne benkerader sit forknytte sjeler og sitrar av frykt for å ikkje raka lukt til helvete.

Ein kan trygt slå fast at bedehuset har eit imageproblem.

Tru på Jesus på innsida.

Fordommar på utsida.

Frykt for flaska, synd med kortspel. Djevelen som ikkje bur i detaljane, men i munnen til den som plystrar. Innestengde lyster og nedtrykte kjensler. Skrekk for fortaping og fordømming av tvilarar.

For ein generasjon sidan var det aktivitet i 3000 bedehus i Noregs land. No er talet truleg halvert. I Øygarden, der eg kjem ifrå, var det 13 slike små vestlandske gudshus. Altså godt over eit bedehus pr. øy det bur folk på. Frå barndomsheimen kunne eg sykla til tre ulike på ti minutt.

Der var det åresal og saft på basar. Knitrande posar – ein til kvart barn – med mandarinar og kakemann på juletrefest. Søndagsskule med flanellograf. Den grøne filttavla, veit du, der læraren festa figurar og teikna bilete som vart levande i ei tid før Ipad og Blu-ray.

Gåturar på Genesaretsjøen. Menneskefisking i Kapernaum. Ofring i Jerusalem. Først Abraham og Isak, så Jesus sjølv.

Det var misjonæren som hadde ofra heile livet for å redda barn frå gata i Senegal, og alltid hadde med seg eitt av dei på årleg bedehusturné for å skapa band mellom misjonsmark og heimebø.

Det var talaren som aldri klarte å verta ferdig.

Og ikkje minst, vitnemøta som varte minst tre kvarter for lenge.

Det var snikring på jenteforeining. Korssting og spøting på guteforeining.

Men aller mest var det kjærleik til folk. For at dei skulle vinna sjølve livet og evigheten. Og nok kaffi og saft, kaker og betasuppe, prat og fellesskap, kameratskap og kompaniskap til at det gjekk an å ha det kjekt på himmelvegen.

«Be og arbeid» hadde ei misjonskvinne brodert inn i eit teppe eg såg ein gong på byrjinga av 1990-talet. Ei klår oppmoding frå munkane i tidleg kristen tid – då heitte det «ora et labora» – men også typisk for den vestlandske pietismen. Det var som om Hans Nielsen Hauge skulle sagt det sjølv. Jobben med å setja potene må gjerast. Så kan du be om godt og tenleg vêr etterpå.

Eit motto som har prega vestlendingen. Heilt fram til denne dag.