Eit skot på Nordnes

Akkurat idet eg skal til å trekkje pusten, høyrer eg det.

Debatt

Dette er et debattinnlegg. Innlegget er skrevet av en ekstern bidragsyter, og kvalitetssikret av BTs debattavdeling. Meninger og analyser er skribentens egne.

Nyheitene er stappa av siste nytt frå Ukraina. Korrespondentar rapporterer frå grufulle scener. Det verker ikkje ha nokon ende. Dei seier ikkje noko om tredje verdskrig på TV, men eg har lese i avisa at ein forskar førespegla at det ville hende. Noreg er trua. Eg er trua. Handa skjelv då eg drikk kaffien medan eg les oppdateringane.

Kvart minutt er det noko nytt. Og det er aldri positivt. Men førebels er det trygt her heime. Eller, det er høge prisar og gjelda aukar, og flaum og varme øydelegg planeten. Eg kan sjå i ansikta til folk at dei er redde, det er noko forknytt, smila er stive, skritta er hastige, blikka fjerne.

Men vi skal ikkje klage, dei skyt ikkje her – enno, tenkjer eg og tar sekken på ryggen. Sola skin då eg set meg på sykkelen til sjøbadet. Det er midt på sommaren, og høgsesong på det historiske Nordnes sjøbad.

Det er folksamt når sola skin, men i sjøen er det alltid plass. Når eg sym, gløymer eg alt. Det er berre symjetaka, vatnet, pusten og himmelen og fuglane over meg. Det er det mest roande eg veit om.

Eg sym att og fram mellom dei gule bøygane, og på land står badevakta og passar på. Ingenting slår kjensla når eg tar tak i stigen opp til land etter å ha bada. Kjenner korleis kroppen takkar meg for å ha nytta han, freden som senkar seg, smaken av appelsin som smakar så mykje meir enn appelsin etter eit bad. Finne handkledet og tusle mot badstua med vindauge ut mot fjorden.

Eg set meg attmed omnen som knitrar, det gir meg kjensla av å vere på hytta. Det sit barn og vaksne på alle benkane, vi er stille, nokon har auga lukke. Eg høyrer pusten som går inn og ut av nesa til mannen som sit attmed meg, sveitten renn. Utanfor siglar båtar, og bølgjene driv forbi.

Akkurat idet eg skal til å trekkje pusten, høyrer eg lydar av skot. Det kan ikkje stemme, tenker eg. Eg ser at ei av kvinnene ser ut, liksom søkande med blikket. «Kva var det?» står det i augo hennar, men så ser ho ned att og drikk av flaska si.

Så kjem det igjen. Denne gongen høyrer eg at det er skot, eller ja, kanonar, likner det på. Det knyt seg i magen. Eg forstår ikkje, prøver å søke svar i dei andre sitt blikk, men finn ikkje.

Eit nytt kanonskot høyrast, og eg kvepp. Ei dame kikkar skrått opp, liksom leitar etter kor lydane kjem frå, men snur blikket raskt tilbake til sjøen og trekk pusten. Ho ser ikkje redd ut, sjølv om det kjem endå eit skot.

Eg kjenner redsla setje seg i magen og tenkjer: No skjer det. No er det slutt. No kjem russarane. Eg ser på dei andre som sit saman med i badstua, ser på husa på andre sida av vatnet, staden eg vaks opp.

Dette er det siste eg får med meg, dette er mi avskjed. Eg rekk å kjenne meg takksam for at det er akkurat i badstua eg skal avslutte livet. Eg let blikket mitt kvile på husa mens eg ventar på at ei kanonkule skal gjere kort prosess med oss.

Så ser eg alle flagga. Kronprins Haakon fyller 50 år. Ytst på brettet stupar eg. Meir takksam enn nokon gong.